0
  • No products in the cart.
0
  • No products in the cart.

EXPO DIPLOPIE

De titel van jullie expositie is Diplopie. Diplopie betekent dubbelzien. Kunnen jullie de keuze toelichten voor deze bijzondere titel?
Diplopie is inderdaad de medische term voor dubbelzien. We werken als Bier en Brood ook met patronen die je dubbel laten zien. We zijn met z’n tweeën en we werken in het dubbele kleurenschema zwart-wit. Daarnaast zijn de portretten die in PIP hangen samengevoegde bekende duo’s, dus ook weer twee keer twee. Verder hebben we posters gemaakt van de twee steden Rotterdam en Den Haag, met een oplage van 22 en prijzen van € 22, 33 of 44 . Alles gericht op het dubbele.

Was het direct op het moment dat Bier en Brood een duo werd al de bedoeling om alle projecten vanuit een ‘dubbelvisie’ te benaderen?
Het begrip dubbelzien is speciaal voor deze expositie gebruikt maar we werken bijvoorbeeld wel al langer alleen maar in zwart-wit. In onze concepten draaien we dus wel de hele tijd om dat idee heen. Wat ook altijd zo al geweest is, is dat we illustraties maken met heel veel details en dat we graag alles vol tekenen. Op die manier gebeurt er overal wel iets en dat is misschien ook wel een reden waarom we de titel ‘Diplopie’ hebben gebruikt. Door alle details ga je immers bijna dubbel of scheel zien. We ontwikkelen steeds meer een eigen stijl en hebben daar voor nu dus deze term aan gekoppeld.

Jullie benaderen een project vaak ook op basis van apocalyptische ‘What if?scenario’s. Waar komt deze fascinatie vandaan?
Dat is moeilijk te zeggen. Heel veel mensen, voornamelijk binnen de reclamewereld, willen alles altijd maar zo gepolijst en gelikt mogelijk. Wij ergeren ons hier aan. Het levert immers vaak iets veel interessanters op als niet alles klopt. Anders gezegd, op het moment dat iets niet perfect is vinden wij het pas boeiend. Want als iets perfect is, dan is het klaar, dan is er niets.

De schepping van een ideaalwereld kan toch ook een onderwerp van discussie zijn?
Ja, misschien heeft het ook wel ook wel te maken met de massale fascinatie voor perfectie. Terwijl perfectie eigenlijk helemaal niet bestaat en dat het juist leuk maakt, imperfectie maakt ‘dingen’ levendig. Doodgewone straten worden na een aantal jaar opnieuw bestraat om ze weer een fris uiterlijk te geven en graffiti wordt vaak zo snel mogelijk verwijderd om alles weer strak te laten zijn. Daarom is de gemiddelde straat dus kil en nieuw. Het geleefde verdwijnt en het ‘perfecte’ roept dan nare gevoelens op. Perfectie is gewoon saai terwijl alles wat ‘fokt op’ is de ‘dingen’ juist spannend maakt.

Als jullie nu on the spot een ‘What if?scenario moeten bedenken, in wat voor catastrofale situatie komen we dan terecht?
Door een zonnestorm werken alle elektronische apparaten niet meer en vervolgens weten we niet meer hoe we met elkaar moet communiceren. Iedereen is immers te vertrouwd geraakt met telefoon- en internetverbindingen. Of, wat als we nu twintig LSD-zegels in je biertje doen en jij hier nog de rest van de avond moet doorbrengen? De wereld zoals ‘ie dan is door jouw ogen. Alles kan!

Hoe werken Bier en het Brood samen binnen een project? Hoe kijken jullie aan tegen de meerwaarde van het collectief? Of van een collectief in het algemeen?
Je wilt constant de overtreffende trap ‘bereiken’. Je heb twee creatieve denkmachines die altijd elkaars ideeën kunnen becommentariëren of beelden kunnen controleren. Zo worden problemen veel sneller getackled. Maar oke, dat lukt natuurlijk alleen als je goed op elkaar bent afgestemd. Daarnaast is een collectief niet per definitie beter, er zijn genoeg kunstenaars die het zelf voor elkaar krijgen. Toch is het, laten we het zo stellen, wel erg interessant om samenwerkingen aan te gaan. Elk individu brengt eigen bagage mee waardoor steeds weer iets totaal nieuws kan ontstaan.

Hoe denken jullie jezelf te kunnen blijven uitdagen? Speelt nieuwe technologie een rol? Bijvoorbeeld het gebruik van een Oculus Rift waarin je een virtuele apocalyptische scene kunt schetsen?
We zijn op dit moment aan het nadenken om animaties toe te passen en we werkten nu voor de expositie met beamers en mapping. Dit sprak ons wel aan. Het is natuurlijk geen nieuwe techniek, maar naast tekenen wel moderner, hoewel ik toch denk dat onze benadering meer ambachtelijk is. Echter, zodra iemand ons benaderd en zegt: “Joh, kunnen jullie iets maken voor of met de Oculus Rift?” gaan wij daar natuurlijk in mee. We zijn echter niet degene die voor in de rij staan op het moment dat een nieuwe techniek wordt geïntroduceerd. Nogmaals, de basis van onze projecten is gebaseerd op meer traditionele kunstvormen. Bijvoorbeeld het tekenen en zeefdrukken. We snappen echter dat we zowel een analoge als een digitale kant (kunnen) hebben en weten hoe en wanneer we die moeten ‘gebruiken’.

Ter afsluiting een fijne standaardvraag. Stel, the sky is the limit, wat is jullie ultieme doelstelling?
Een atoomboom mogen beschilderen die vervolgens ook echt gelanceerd wordt.

 

Category:

design, drawings, exhibitions, illustration, murals

Tags:

Art, Den Haag, Diplopie, Exhibition, Installation, Light, Pattern, PIP

Date:

19 December 2017